SAKİNLİKTE GİZLİDİR

Hızlı olmayı hep iyi bildik. Hele ki aynı anda iki işi yapabilmek büyük marifetti. Hem ev işine, hem dışarı işine koşturabilmek çağdaşlıktı. Hızlı konuşmanın zekâ ile bağlı olduğu hep söylendi. Yemeği hızlı yemenin sizi pratik yaptığını habire vurguladılar.

Hızlı soru çözmek daha başarılı yapacaktı, bizi. Hızlı, tempolu yürümek zaman kazandıracaktı. Kısacası hep acelemiz olması gerekiyordu, bir yerlere yetişmek zorundaydık.

Bakıyorsunuz, koştur koştur işler bitmiyor. Hızlandıkça çözülesi işler sarpa sarıyor. Hayata ve birbirimize karşı kontrolsüzlüğümüz artıyor. Kazanmamız gereken zamanımız uçup gidiyor, o hengâmede.

Hızlı yemek vücudumuza gereksiz ağırlıklar ve hastalıklar eklemekten başka bir şeye yaramıyor.

Sakinlikte gizliydi evrenin sırrı oysa. Bir çiçeğin aylar süren serüveninde saklıydı hayatın kokusu. Yaradan istese anında var edeceği bir canlıyı, aylarca anne karnında bekletmesiydi sabrın anlamı. Kâinatın sükûnetinde ne güzellikler uzanıyordu. Bilemedik hayatın anlamını. Koşturmakla meşguldük çünkü.  Kâh evde kâh dışarıda kâh işyerinde.

Ev işlerini hızlı yapmanın anlamı hünerli olmaktı. Nedense yapılan bu işlerin sonu hayatımızın sonlanmasına bağlıydı.

Hissetmeden, fark edemeden, şükredemeden geçen koskoca bir ömür. Ve bizi taklit eden evlatlarımız. Heyecanlarını yitirttiğimiz, yeteneklerini körelttiğimiz yavrularımız. Geleceğin “Zenginim ama mutlu değilim” diyen, psikolog kapılarını aşındırıp da bir türlü yaşamanın hızını kesemeyen mutsuzlar.

Araştırma yapmak için bir süre Kızılderililerle kalan bir yazar, onların bir şeyi sürekli yaptığını fark eder. Kızılderililer grup halinde gidecekleri yere doğru hızla ilerlerken birdenbire durup, bir süre beklerler. Daha sonra tekrar yoluna giderler. Yazar bu durumu birden çok görünce, “Neyi bekliyoruz? Neden yola devam etmiyoruz?” diye sual eder. Kızılderililerden biri cevap verir: “Vücudumuzun hızlı hareketine ruhumuz yetişemiyor ve vücudumuz ilerlese de ruhumuz geride kalıyor. Bu nedenle biz ruhumuzun geride kaldığını hisseder hissetmez, durup, ruhlarımızın bize yetişmesini bekleriz”.