Diyabet kronik, fiziksel bir hastalık olmasının yanı sıra ruhsal, duygusal, psikososyal ve psikoseksüel bir dizi sorun ve çatışmanın gündeme gelmesine yol açan bir durumdur. Diyabet tükenmişliği de bunlardan biridir. Turdep araştırmasına göre, diyabetin görülme sıklığının her 10 yılda bir yüzde 100 arttığını vurguluyor. 

Diyabet tükenmişliği, genellikle yıllar sonra ulaşılan bir zihin durumudur. Günlük rutin içerisinde yapmamız gerekenlerin sorumluluğundan sıkılmak ya da fiziksel aktivite, sağlıklı beslenme, kan şekeri takibine dikkat etmemize rağmen istediğimiz sonuçları alamadığımızda yaşadığımız hayal kırıklığı ile başlar. Bu dönemi kan şekeri seviyelerimizi tamamen göz ardı etme ile, karakterize edebiliriz. 

Bu süreçte biz diyabetlilere, sınırlarımızı zorlayıcı bir özgürlük arayışı gelebilir. Kendimize zarar veren sağlık davranışları sergileyen bir tutum içine girip, koma, yorgunluk ya da hipoglisemi atakları artabilir. Bu tükenmişlik durumuna, stres, kaygı, depresyon, öfke, suçluluk çaresizlik gibi duygusal durumlarda eşlik edebilir ancak unutmamak gerekir ki; diyabet tedavisini atlamak bizleri sonradan fiziksel ve ruhsal olarak daha çok incitir. 

Hedeflerimize yeniden odaklanmak için tüm diyabet ekibi ile bir araya gelmek, mükemmel sonuç beklentisi yerine bazen daha küçük resmi görmek, yol boyunca daha fazla başarı elde etmemize neden olur. Bizi anlayan insanlardan cesaret, içgörü ve destek almak, diyabetle yaşamımıza pozitif yönde katkı sağlayacaktır. Diyabette her zaman inişler, çıkışlar olacaktır. Onlara hazırlanmak önemlidir.